Ξεφυλλίζοντας ένα έντυπο σχετικό με τα ναρκωτικά, προσπαθώ απεγνωσμένα να βρω ‘αποδείξεις’ που θα σε πείσουν να σταματήσεις. Συγκλονισμένη καρφώνω το βλέμμα μου σε δύο μόνο προτάσεις του Martin Luther King: «Η μέρα που θα δούμε την αλήθεια και θα σταματήσουμε να μιλάμε, είναι η μέρα που θ΄ αρχίσουμε να πεθαίνουμε». Μ΄ αυτές τις λίγες λέξεις και με τη δύναμη της ψυχής, που είμαι σίγουρη ότι την έχεις, είμαι βέβαιη ότι αργά αλλά σταθερά θα βγεις απ΄ αυτή την κοιλάδα του θανάτου.
Τα πώς και τα γιατί είναι πολλά, οι σκέψεις μου ακόμη περισσότερες. Πώς ήσουν ή μάλλον πως ήμασταν μικρές, πως γίναμε τώρα και που θα καταλήξουμε..
Κάποτε ένιωθα ότι σε ήξερα και σε καταλάβαινα πιο πολύ από κάθε άλλο άνθρωπο στη ζωή μου. Τώρα όμως όλα άλλαξαν, λες και κάποιος ‘κακός’ μάγος πάγωσε το χρόνο εκεί όπου τα πάντα ήταν όμορφα, ξέγνοιαστα και εσύ χαμογελούσες.
Και τι δεν θα έδινα για να γυρίσω πίσω τον χρόνο για να χαμογελάσεις ξανά. Ψάχνω το γιατί, ένα γιατί που σκοτώνει κυριολεκτικά και μεταφορικά. Απογοήτευση, φόβος, μοναξιά, περιέργεια, προβλήματα; Άραγε, πιο απ΄ όλα ή μάλλον ήταν όλα μαζί. Το κυριότερο όμως είναι γιατί επέλεξες αυτόν τον τρόπο να ‘λύσεις’ το πρόβλημα όποιο κι αν ήταν ή εξακολουθεί να είναι αυτό.
Ίσως οι μεγάλες και μάταιες ελπίδες που δίνουν αυτές οι ουσίες. Οι ελπίδες ότι το πρόβλημα θα λυθεί ή τουλάχιστον μειωθεί ο πόνος που επιφέρει, ένας πόνος αβάσταχτος που μόνο μια δόση ηρωίνης μπορεί να τον ανακουφίσει!
Πιθανόν το πότε και το πώς να μπορείς να τα απαντήσεις πιο εύκολα παρά τα γιατί. Αφού όπως λένε μια στιγμή αρκεί για ν΄ αλλάξεις όλο τον κόσμο. Άρα μια στιγμή αρκεί και για να καταστρέψεις όλο τον κόσμο: Μιλώ για τον δικό σου κόσμο, τον αποκλειστικά δικό σου ξεχωριστό μικρόκοσμο. Και μαζί μ΄ αυτόν καταστρέφεις την ίδια σου τη ύπαρξη, το δικό σου σώμα, το δικό σου μυαλό, τη δική σου ψυχή. Μαζί με ΄σένα πεθαίνουν και οι δικοί σου άνθρωποι, άνθρωποι που σε αγαπούν και σε πονούν, δηλαδή εγώ.
Επέλεξες ένα δρόμο δίχως γυρισμό, μια ευθεία τεντωμένη γραμμή που κάποια στιγμή οδηγεί σε αδιέξοδο. Θα μπορούσα να υποθέσω ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι κάπου στο μέσο αυτού του δρόμου. Γιατί δεν γυρίζεις πίσω; Είμαι έξω από αυτό τον δρόμο όμως σε περιμένω. Θέλω να σε περιμένω.
Άρχισες έτσι, ξαφνικά μια νύχτα, κάπου με κάποιους να κάνεις χρήση ‘μαλακών’ ναρκωτικών ουσιών. Όσο περνούσε ο καιρός έλεγες αυτή η φορά, θα είναι και η τελευταία φορά, ποτέ όμως δεν ήταν. Μάλλον ήταν η τελευταία για τις μαλακές ουσίες αφού εδώ και λίγο καιρό θριαμβευτικά τη θέση τους πήραν τα ‘σκληρά’ ναρκωτικά.
Ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του και πληρώνει τις συνέπειες για την κάθε επιλογή. Δεν θέλω ούτε να σε κρίνω, εξάλλου δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω. Κανένας δεν είναι τέλειος και κανείς ποτέ δεν κατάφερε να κάνει πάντα τις σωστές επιλογές. Το πρόβλημα όμως γενικά εμάς των ανθρώπων είναι ότι πέφτουμε ξανά και ξανά στα ίδια λάθη, στην ίδια παλιά για εμάς λάθος επιλογή. Καιρός να βρεις το
κουράγιο να ξανασηκωθείς, να μαζέψεις τα κομμάτια της πληγωμένης σου ψυχής, να κοιτάξεις ψηλά, κατάματα τον ήλιο και να προχωρήσεις. Θα είμαι στο πλάι σου, κρατώντας σου το χέρι προχωρώντας μπροστά -ποτέ πίσω- να μιλάμε για διάφορα και να γελάμε. Όπως θα κατάλαβες κι εσύ αυτές οι ελπίδες, που δίνουν τα τέρατα ψυχής και σώματος, είναι ψεύτικες και στιγμιαίες.
Είμαι σίγουρη πως θα νιώσεις ότι δεν σε καταλαβαίνω αρκετά και δεν μπορώ να κατανοήσω πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση. Μπορεί να μην νιώθω τον πόνο σ΄ όλο του το μεγαλείο όπως τον νιώθεις εσύ. Όμως σου λέω θα είμαι πάντα δίπλα σου για κάθε βήμα που θα κάνεις. Ας αφήσουμε τα λόγια λοιπόν κι ας προχωρήσουμε στη πράξη. Σίγουρα στη θεραπεία τίποτα δεν θα είναι εύκολο, δεν είναι όμως αδύνατο. Μην ξεχνάς ότι έχεις κάθε δικαίωμα να κάνεις όνειρα, κι αν όχι όλα, μερικά να τα πραγματοποιήσεις. Θέλεις να ζεις, να είσαι δυνατή, θέλεις να ανοίγεις τα μάτια σου στο φως της μέρας και να απολαμβάνεις τα μικροπράγματα της καθημερινότητας. Άλλωστε είναι αυτά τα μικρά, σημαντικά πραγματάκια που έχουν αξία. Μια βόλτα στην παραλία, ένα ωραίο παγωτό, μια συζήτηση με φίλους.
Τελικά, εμείς οι ίδιοι γράφουμε το σενάριο της ζωής μας και καθορίζουμε το ρόλο μας στο θεατρικό μας έργο, όπως και τους χαρακτήρες των ανθρώπων που παίζουν μαζί μας.
Βέβαια, πάντα υπάρχουν οι εκπλήξεις και οι ανατροπές που μπαίνουν ξαφνικά στο σενάριο μας, καλές και κακές.
Κάποια στιγμή που η παράσταση θα τελειώσει και τα φώτα θα σβήσουν ο πρωταγωνιστής, δηλαδή εσύ, θα κάνει την υπόκλιση και θα αισθάνεται απέραντη ευτυχία και γαλήνη. Με τα μάτια που θα λαμπιρίζουν στο σκοτάδι και το στόμα που θα χαμογελά.Αυτό δεν θες να είναι το σενάριο της ζωής σου; Αυτό δεν είναι που θέλουμε όλοι; Προσπάθησε λοιπόν, μην ξεχνάς το δικό σου χέρι είναι που γράφει αυτό το σενάριο!