όταν ο ήλιος θα πάψει ν ανατέλει ισως τοτε να πάψω να σου λέω σ'αγαπω..."
Κι αν πώ ότι μπορώ να μισίσω τόσο όσο αγαπώ θα πώ ψεμα..
Γυρνώντας απο Λευκωσία ήξερα ότι θα μεγάλωνα τις αναρτήσεις στο μπλοκάκι μου.. όπως πολύ καλα ήξερα ότι θα καθόμουν ολόκληρες μέρες μπροστά στον υπολογιστή χαζολογόντας με φίλους facebook και msn, ακούγοντας μουσική, ίσως καμιά ταινία.. και τι κάνει αυτός. Εβλεπα κάτι γκρουπάκια "Γιατί χαιρομαι που είσαι online αφού δεν πρόκειτε να μιλήσουμε?" και "μακριά απ' τον πρώην μου μην τα πάρω αγρια".. και σκεφτόμουν πάλι τις δικές μου καταστάσεις. Ναι, γιατί απλά με νοιάζει ακόμα. Αλλά τουλάχιστο ξέρω πόσο χαζή φαίνομαι όταν ζηλεύω κι όταν χαλιέμαι. :/
Με πλήγωσε.. περισσότερο απο κάθε άλλη φορά. Κι αυτό μαζί με τη ζήλεια μου, με κάνει ν' απομακρύνομαι.. ήταν άλλωστε μια απόφαση κάτι ημερών. Κι αυτό εννοείται ότι τον βολεύει. Πόσο σκληρά θα μπορούσα να του μιλήσω, να νιώσει έστω μια φορά την ένταση και την απογοήτευση που με έκανε να νιώσω..όπως και να περιμένει..να αναμένει κάτι που θέλει τώρα. και δεν μιλάω για υλικά..παρα μόνο συναισθήματα κι ανθρώπους. Και το κυριότερο να νιώσει πως μ' έχει χάσει, χωρίς ελπίδα επιστροφής.
Ξέρεις, έπαψα να γυρνώ στο παλάτι σου, γιατί είναι αλλιώτικο με άσχετα άτομα να μπαινοβγαίνουν,φρουρους να σε στριμώχνουν,να σε κατευθύνουν και 'συ απλά να έχεις ξεχάσει.. εμένα και το κρυφό μονοπάτι των 'θέλω' και 'νοιάζομαι' .
Ματια μου όμορφα μη ρίχνετε ψυχάλες είναι μικρή η ζωή και οι χαρές δεν είναι πολλές..
Κάπως έτσι. .
